Por que ser feminista?

Esta é a pregunta que moitas veces temos que escoitar quen decidimos saír á rúa a defender os dereitos das mulleres, facer visibles as discriminacións que, de xeito directo ou indirecto, padecemos nalgúns momentos da nosa vida; ou tamén porque aínda xa fai máis de trinta anos que comezou a loita para lograr unha igualdade real entre mulleres e homes e, despois de múltiples reformas lexislativas, cambios de cor no goberno de turno, modificacións do modelo educativo, etc. a realidade segue a negándose a aplicar a plena igualdade entre mulleres e homes. Hai quen non o ve, pero é porque non quere velo, xa que os exemplos son moitos:

-As mulleres non acceden ao paro nas mesmas condicións que os hombres. Mentres que os

hombres, como resultado das súas traxectorias laborais e dos seus salarios e en consecuencia das súas

cotizacións, cando se quedan no paro acceden ao nivel contributivo de prestacións, non ocorre o

mesmo no caso das mulleres. As súas baixas retribucións, vinculadas con escasas

cotizacións á  Seguridade Social, teñen como resultado dificultades para acceder ao nivel contributivo

das prestacións por desemprego. Para un importante número de mulleres, acabar no paro é

achegarse aos límites da pobreza, a través de prestacións non contributivas e de carácter asistencial.

-Ás mulleres ofréceselles traballo a tempo parcial que lles permita ter tempo dispoñible para o coidado da familia, mentres que aos homes exíselles dedicación exclusiva para que a manteñan, os patróns de reparto de traballo retribuido e non retribuido, parecen así inamobibles Segundo os datos do terceiro trimestre de 2011 da Enquisa de Poboación Activa do Instituto Nacional de Estadística, o 16% das mulleres que teñen xornada a tempo parcial optaron por este tipo de xornada para atender ás persoas dependentes do seu entorno, fronte ao 1,7% dos homes.

- Os delitos contra a libertade e indemnidade sexuais determinaron en 2010 a incoación de 13.580 dilixencias previas, un 0,30 por 100 menos que no ano anterior. Dentro deste apartado, a cifra máis alta corresponde ás denuncias de agresión sexual que ascenden a un total de 6.472, incluidas as 156 correspondientes aos feitos máis graves calificables inicialmente como violación, que, sen embargo,  redúcense en 104 respecto das contabilizadas en 2008. En canto aos novos procedementos por delitos de abuso sexual sumaron 4.082.

-  En 2009 - 2010, as mulleres españolas dedicaban una media diaria de 4 horas 7 minutos ao fogar e a familia  e 2 horas 9 minutos ao traballo remunerado, meentras que os hombres empregaban unha media de 1 hora 54 minutos e 3 horas 25 minutos respectivamente. En canto ao tempo libre, as mulleres dedicaban unha media de 4 horas 32 minutos e os homes de 5 horas con 23 minutos.

- O 19% das mozas e o 32% dos mozos adolescentes xustifican a violencia e o sexismo como reacción a unha agresión e teñen "unha preocupante tolerancia hacia o maltrato", segundo un estudo elaborado pola Delegación  do Goberno contra a Violencia de Xénero, do que se desprende que máis do 13 % dos mozos  dixo habela exercido nun pasado e un 9% das mozas, habela padecido.   

Polo que á luz destes datos os motivos non deben levarnos a preguntarnos por que somos feministas, senón por que non o son os demais! Fai fai que sexamos moitas persoas máis ás que levantemos á voz e berremos alto e claro que A REVOLUCIÓN SERÁ FEMINISTA OU NON SERÁ!

Decidir fainos libres

Ante a ofensiva do goberno cara os dereitos sexuais e reprodutivos das mulleres, a Asociación Púrpura proclamamos o noso radical rexeitamento á reforma da Lei orgánica de saúde sexual e reprodutiva e da interrupción voluntaria do embarazo que vai levar a cabo o goberno do PP antes do mes de octubre deste ano.

Os puntos básicos desta reforma son:

-a derrogación da lei de plazos pola que unha muller era libre de abortar ata ás 14 semanas de xestación, ata ás 22 semanas por riscos de saúde para o feto u a nai e despois das 22 semanas se hay malformación ou enfermidade incurable do feto.

-a nova lei que se vai a implantar é similar á lei de supostos que se aprobou en España en 1985, e que curiosamente o pai de Gallardón recorrera entón, que contemplaba tres suposto polos que se podía abortar: violación, malformación do feto e dano sicolóxico á nai. A nova lei que impulsará Gallardón, que será máis restrictiva que a de hai 30 anos, só vai contemplar un dos supostos: o de daño sicolóxico á nai. Eliminarase, entón, a posibilidade de abortar por malformacións graves do feto ou enferminades incurables. O número de semanas permitidas para abortar está aínda por saber. O mutismo e a falta de claridade é, unha vez máis, unha das marcas da casa deste governo.

Un dos febles argumentos que utiliza o ministro Gallardón para defender a reforma da lei é a exaltación da maternidade como rasgo definitorio da muller, exemplificado na frase “a maternidade fai á muller autenticamente muller”. A maioría das mulleres, conscientes de que a maternidade é unha opción, non unha obriga, sabemos xa que todas somos auténticas e non necesitamos a suposta protección que o governo nos quere dar. O que pecisamos é igualdade de oportunidades no eido social, familiar, político e económico.

Outro dos problemas que plantea a reforma de Gallardón é que non se sabe aínda se o médico ou médica que vai intervir na supervisión do aborto será de titularidade pública ou privada. Se o doutor ou doutora que lle toque a unha muller traballa no clínica privada, o aborto tería que pagalo a muller. Entón, só aquelas que teñan cartos van poder facelo. É inadmisible. As mulleres que non pertenzan á elite non lles quedará máis remedio que abortar clandestinamente, en condiciones hixiénicas e médicas dudosas polo que a súa vida correrá perigo. De feito, a Organización Mundial da saúde leva tempo alertando que, cada ano, falecen miles de mulleres a causa de complicacións de abortos inseguros e moitas máis sofren infeccións, infertilidade e lesións debilitantes. Segundo un informe da OMS, en 2008, 47000 mulleres morreron no mundo a causa de abortos inseguros. A maioría en países do terceiro mundo, onde existen leis restritivas fronte á interrupción voluntaria do embarazo, polo que se conclúe que este tipo de restrición non diminúen os abortos senón que incrementan as mortes de mulleres por prácticas pouco seguras. ¿Esta é a España que quere o PP/ goberno?

A partir da reforma da lei, as mulleres que quieran abortar por decisión propia ou por malformacións graves do feto, terán que ir a outros países a facelo, como ocorría nos anos da dictadura franquista. Pero só as que teñan cartos poderán pagalo. Nuns meses, en España, ademáis de ter que pagar medicamentos e ambulancias, as mulleres non teremos dereito nin a abortar.

Demagoxia, hipocrisía, dobre moral e falso debate no que nos quere situar Gallardón. Ás consecuencias desta humillante restricción do aborto hai que angadir o desmantelamento da Lei de Dependencia que está a darse. Os fetos con malformacións que nazan, converteranse en persoas dependentes que han quedar desamparadas. Alguén os terá que coidar. Vése que o governo do PP ansía volver ao rol tradicional da muller: en casa, coidadando a fillos e maiores.

Sen liberdade non hai igualdade. A liberdade sexual pasa por ser donas do noso corpo, é dicir, libres para decidir. Se se nos nega a liberdade de decidir négasenos a liberdade individual e quedamos tamén sometidas no colectivo. Pero non imos quedar de brazos cruzados. A cidadanía deste país debemos seguir loitando para que deixen de acabar cos noso dereitos. Grazas.